Μενάρδος, Σίμος

(Μυτιλήνη 1872 – Αθήνα 1933). Καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και ακαδημαϊκός. Σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στην Αθήνα, ενώ την περίοδο 1898-04 δικηγόρησε στην Κύπρο, από όπου και καταγόταν. Εκεί συγκέντρωσε πληροφορίες και υλικό για τη γλώσσα και τη λαογραφία του νησιού και έγραψε μια σειρά μελετών, από τις οποίες η Περί του τοπωνυμικού της Κύπρου βραβεύτηκε από την Εταιρεία Ελληνικών Μελετών. Έπειτα, ο Μ. συνέχισε τις φιλολογικές έρευνες του στην Ιταλία, στο Παρίσι και στο Λονδίνο, διατελώντας αρχικά έκτακτος καθηγητής της μεσαιωνικής και της νεοελληνικής στην Οξφόρδη και κατόπιν επόπτης Παιδείας στην τότε αγγλοκρατούμενη Κύπρο. Το 1911 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1926 έγινε δεκτός από την Ακαδημία Αθηνών, της οποίας διετέλεσε γραμματέας μέχρι τον θάνατό του. Ο Μ. έγραψε πολλές λαογραφικές και ιστορικές μελέτες και μετέφρασε το έργο του καθηγητή της Οξφόρδης Γκίλμπερτ Μάρεϊ Σύνοψη της ιστορίας της αρχαίας λογοτεχνίας (1922). Μετέφρασε επίσης αρχαία κείμενα, τα οποία και εξέδωσε σε συλλογή με τον τίτλο Στέφανος (1924), καθώς και το έργο του Αριστοτέλη Περί ποιητικής, το οποίο κυκλοφόρησε το 1937 με εισήγηση του I. Συκουτρή.